Ένα νέο μοντέλο πρόβλεψης μπορεί να βοηθήσει τους κλινικούς γιατρούς, να αποφασίσουν μεταξύ των ενδοπροθέσεων που αποδεσμεύουν φάρμακα (DES) και των bare-metal stents (BMS), και επιτρέπει την πιο εξατομικευμένη εκτίμηση της ανάγκης για επαναγγείωση. Σε αυτό καταλήγουν οι ερευνητές, σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε online στις 6 Σεπτεμβρίου, 2011, ενόψει εκτύπωσής της στο Circulation.
Ο Robert W. Yeh, MD, MSc, της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ (Boston, MA), και οι συνεργάτες του ανέπτυξαν και τεκμηρίωσαν το μοντέλο με βάση την πιθανότητα του TVR που συμβαίνει εντός 12 μηνών από την PCI. Προ-διαδικαστικά και κλινικά δεδομένα προήλθαν από το National Cardiovascular Data Registry (NCDR) CathPCI αρχεία από 27.107 PCI νοσηλείες που συνέβησαν στη Μασαχουσέτη μεταξύ 1 Οκτωβρίου 2004 και 30 Σεπτεμβρίου 2007.
Το μοντέλο ενσωμάτωσε αρκετές κλινικές μεταβλητές περιλαμβάνοντας:
• Κοινωνικοδημογραφικές πληροφορίες
• Ιατρικό ιστορικό
• Καρδιαγγειακό ιστορικό
• Κλινικές μεταβλητές, κατά την εισαγωγή
• PCI κατάσταση (κατ' επιλογήν, επείγουσα, ανακύπτουσα / διάσωσης)
Επιπλέον, οι ερευνητές εντόπισαν σχετικές αγγειογραφικές μεταβλητές περιλαμβάνοντας:
• Ελάχιστη διάμετρο του stent (<3 έναντι ≥ 3 mm)
• Συνολικό μήκος stent (<30 έναντι ≥ 30 mm)
• Βλάβη διχασμού
• Προηγουμένως θεραπευμένη βλάβη
• Βλάβη στο φλεβικό μόσχευμα σαφηνούς
• Αντιμετωπιζόμενη βλάβη στον LAD
• Πολυαγγειακή νόσο
• Αριθμός αντιμετωπιζόμενων βλαβών
Στους 12 μήνες, το TVR είχε συμβεί στο 7,6% των ασθενών συνολικά (6,7% των DES ασθενών και 11,0% των ασθενών BMS). Οι ασθενείς που ανέπτυξαν TVR ήταν νεότεροι, πιο συχνά διαβητικοί, και είχαν υψηλότερα ποσοστά προηγούμενου εμφράγματος μυοκαρδίου, περιφερική αγγειακή νόσο, πολυαγγειακή νόσο, προηγούμενη PCI, και προηγούμενο CABG. Επίσης, είχαν την τάση να λαμβάνουν stents με μικρότερες διαμέτρους και μεγαλύτερου μήκους, σε σύγκριση με τους ασθενείς που δεν εμφάνισαν TVR. Τα ποσοστά θνησιμότητας στο 1 έτος ήταν παρόμοια σε ασθενείς με και χωρίς TVR (5,3% έναντι 5,2%? P = 0,78).
Σε ένα μοντέλο που εξετάζονται μόνο οι κλινικοί παράγοντες, η χρήση των DES συσχετίστηκε με μείωση κατά 43% του κινδύνου TVR, σε ένα έτος, σε σύγκριση με τα BMS (OR 0.57, 95% CI 0,52 - 0,64). Προσθέτοντας αγγειογραφικές μεταβλητές βελτίωσε ακόμη περισσότερο το μοντέλο διάκρισης (c statistic 0,62 για το κλινικό μοντέλο έναντι 0,66 για τo πλήρες μοντέλο, P <0,001), έτσι η θεραπεία με DES συνδέθηκε με μια ακόμα μεγαλύτερη μείωση του TVR για ένα έτος (OR 0,53, 95% CI 0,47 - 0,59).
Από πρακτική άποψη, τα ευρήματα δημιουργούν μελλοντικά μια ευκαιρία, για τον εντοπισμό των ασθενών, στους οποίους θα χρησιμοποιηθούν DES, και οι οποίοι αναμένεται να αποκομίσουν το μέγιστο όφελος από τις συσκευές αυτές. Τα BMS μπορεί να ληφθούν υπόψη για ασθενείς με χαμηλό προσδοκώμενο όφελος (από τα DES), δεδομένου και του προστιθέμενου κινδύνου αιμορραγίας και του αυξημένου κόστους που συνδέεται με DES, και την απαίτηση τους για παρατεταμένη διπλή αντιαιμοπεταλιακή αγωγή.
Πηγή: Yeh RW, Normand S-LT, Wolf RE, et al. Predicting the restenosis benefit of drug-eluting versus bare metal stents in percutaneous coronary intervention. Circulation. 2011
Επιμέλεια άρθρου: Βασίλειος Καρασαββίδης, Καρδιολόγος.
< Επιστροφή
