Η παχυσαρκία σχετίζεται με τους μισούς θανάτους στην Αμερική, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε διαδικτυακά στις 15 Αυγούστου στο American Journal of Public Health. Τα νέα δεδομένα προτείνουν ότι το τίμημα της παχυσαρκίας στους Αμερικανούς, είναι 3 φορές επάνω από τις προηγούμενες εκτιμήσεις.
Σε έρευνα που αντίκειται σε προηγούμενες μελέτες για την επίδραση της παχυσαρκίας στο Αμερικανικό προσδόκιμο ζωής, ο Ryan K. Masters, PhD, a Robert Wood Johnson Foundation Health and Society Scholar at Columbia University's Mailman School of Public Health in New York City, και οι συνεργάτες του αναφέρουν ότι το αυξημένο βάρος και η παχυσαρκία, σχετίζονταν με 18% της συνολικής θνητότητας στους ενήλικες, από το 1986 έως το 2006 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προηγούμενες εκτιμήσεις για την επίδραση της παχυσαρκίας στην θνητότητα, που δημοσιεύτηκαν στο Demography το 2009, καθόριζαν ότι η συσχέτιση της θνησιμότητας και της παχυσαρκίας ήταν περίπου 5 %.
Στην παρούσα μελέτη, φάνηκε ότι η παχυσαρκία είχε ιδιαίτερα σημαντική επίδραση στις μαύρες γυναίκες, το 26,8% (95% confidence interval [CI], 7.3% - 47.4%) των θανάτων σχετίζονται με Δείκτη Μάζας Σώματος 25 kg/m2 και πάνω. Στις λευκές γυναίκες το 21,7% (95% CI, 14.4% - 29.3%) των συνολικών θανάτων σχετιζόταν με αυξημένο βάρος ή παχυσαρκία. Όσον αφορά τον αντρικό πληθυσμό, στους μαύρους άντρες το 5,0% (95% CI, −6.8 - 18.3) των θανάτων σχετιζόταν με αυξημένο βάρος ή παχυσαρκία, και στους λευκούς το 15,6% (95% CI, 8.6 - 22.9).
Η μελέτη επίσης έδειξε ότι όσο πιο νέο ήταν το άτομο, τόσο μεγαλύτερη ήταν η επίδραση της παχυσαρκίας στα ποσοστά της θνητότητας. Επιπλέον, αντίθετα με τα όσα έχουν δημοσιευτεί σε μεγάλο μέρος της βιβλιογραφίας για την δημόσια υγεία, η παχυσαρκία δεν προστατεύει τα ηλικιωμένα άτομα.
¨Η παχυσαρκία έχει δραματικά χειρότερες ιατρικές συνέπειες για την υγεία, από ό, τι μας έκαναν να πιστεύουμε κάποιες πρόσφατες αναφορές¨, δήλωσε ο Dr. Masters.
Οι συγγραφείς γράφουν ότι οι προηγούμενες εκτιμήσεις αγνοούσαν διάφορους παράγοντες, όπως η χαμηλή συμμετοχή παχύσαρκων ατόμων σε δημόσια μελέτη για την υγεία. Επιπλέον, προηγούμενες μελέτες που συχνά στηρίζονταν στη μέση συχνότητα παχυσαρκίας, αν και αυτοί οι μέσοι όροι ασαφοποιούσαν τις σημαντικές διαφορές μεταξύ διαφόρων ηλικιακών ομάδων.
Χρησιμοποιώντας στοιχεία από 19 συνεχείς απογραφές της National Health Interview Survey για την υγεία, για το έτος 1986 έως 2004, σύνδεσαν αυτά τα δεδομένα με πληροφορίες για τη θνητότητα από το National Death Index έως το 2006, οι ερευνητές ανέλυσαν την παχυσαρκία και τη θνητότητα μεταξύ 290.383 λευκών αντρών, 41.710 μαύρων αντρών, 324.131 λευκών γυναικών και 61344 μαύρων γυναικών, ηλικίας μεταξύ 40 και 84,9 ετών.
Οι ερευνητές απέκλεισαν από τη μελέτη άτομα ηλικίας 85 ετών και πάνω, για να αποφύγουν τη σύγχυση που θα μπορούσε να προκληθεί από την ταξινόμηση του National Health Interview Survey, από την κατηγορία 85+. Επίσης απέκλεισαν το 1% του δείγματος με BMI 18,5 kg/m2, που μπορεί να είναι δείκτης ασθένειας, αδυναμίας και κινδύνου για θνησιμότητα, σύμφωνα με τους συγγραφείς.
Οι ερευνητές ακολούθησαν ομοσπονδιακές κατευθυντήριες οδηγίες, και καθόρισαν ως φυσιολογικό ΒΜΙ το 18,5 έως 24,9 , υπέρβαρο το 25,0 έως 29,9 , και παχύσαρκο το 30,0 kg/m2 και άνω. Περαιτέρω, η παχυσαρκία διαβαθμιζόταν σε βαθμούς, από το 1 για BMI μεταξύ 30,0 και 34,9 kg/m2 και 2 /3 για BMI 35,0 kg/m2 ή μεγαλύτερο.
Η παχυσαρκία σχετίζεται με την αύξηση της θνητότητας.
Η βαθμού 1 παχυσαρκία ήταν υπεύθυνη για αυξανόμενο αριθμό θανάτων σε κάθε ηλικιακή ομάδα. Για παράδειγμα, η ανάλυση των πηλίκων του πληθυσμού (PAFs) έδειξε ότι εκείνοι που γεννήθηκαν στη δεκαετία του 1960 παρουσίασαν υψηλότερη συσχέτιση παχυσαρκίας - θνησιμότητας, από εκείνους που γεννήθηκαν στη δεκαετία του 1930 ή του 1920. Το PAF είναι ένας υπολογισμός της αναλογικής μείωσης της θνησιμότητας που θα προκύψει, εάν ο παράγοντας κινδύνου υπό εξέταση, όπως η παχυσαρκία, αντικατασταθεί με την ιδανική εναλλακτική, όπως ένας ΒΜΙ εντός φυσιολογικών ορίων.
Μεταξύ των λευκών ανδρών που γεννήθηκαν το 1915-1919, το 3,4% όλων των θανάτων στην ηλικία των 66 ετών μπορεί να αποδοθεί σε παχυσαρκία 1 βαθμού. Οι άνδρες που γεννήθηκαν μόλις 10 χρόνια αργότερα είδαν μία αύξηση της θνητότητας που σχετίζεται με την παχυσαρκία κατά 4,5%, και εκείνοι που γεννήθηκαν 10 χρόνια μετά από αυτό (άνδρες δηλαδή που γεννήθηκαν από το 1935-1939 ), ότι το 5,8% των θανάτων στην ηλικία των 66 ετών αποδίδεται στην παχυσαρκία. Αυτή η σταθερή αύξηση του PAF για της βαθμού 1 παχυσαρκία ως αιτία θνησιμότητας των ενηλίκων αντιπροσωπεύει την μεγάλη έκθεση στην παχυσαρκία, των πιο πρόσφατων σειρών, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Τα στοιχεία αποκαλύπτουν περαιτέρω αύξηση του δείκτη κινδύνου (HR) για τη θνητότητα και παχυσαρκία όσο αυξάνεται η ηλικία. Για παράδειγμα, μεταξύ των λευκών γυναικών, το HR για την παχυσαρκία στην ηλικία των 45 ετών περίπου ήταν 1,25, αλλά από την ηλικία των 65 ετών, η παχυσαρκία αυξάνει τον κίνδυνο θνησιμότητας περίπου στο διπλάσιο. Μεταξύ των μαύρων γυναικών, το HR για την παχυσαρκία στην ηλικία των 45 ετών ήταν περίπου 0,7, αλλά από την ηλικία των 65 ετών αυξανόταν στο 1,5.
¨Πιστεύουμε ότι είναι επιτακτική ανάγκη, για το κοινό των ΗΠΑ και εκείνων που καθορίζουν τις πολιτικές για το κοινό αυτό, να αναγνωρίσουν ότι η υγεία του πληθυσμού και οι κόποι για σταθερή βελτίωση του προσδόκιμου ζωής εδώ και 1 αιώνα, κινδυνεύουν από την επιδημία της παχυσαρκίας. Για την ακρίβεια, τα στοιχεία δείχνουν τα υψηλά ποσοστά της παχυσαρκίας ως καθοριστικό παράγοντα για το χαμηλό προσδόκιμο ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες, μεταξύ των χωρών υψηλού εισοδήματος¨, γράφουν οι συντάκτες.
The Impact of Obesity on US Mortality Levels: The Importance of Age and Cohort Factors in Population Estimates
Ryan K. Masters, Eric N. Reither, Daniel A. Powers, Y. Claire Yang, Andrew E. Burger and Bruce G. Link,
Am J Public Health. Published online August 15, 2013
http://ajph.aphapublications.org/doi/abs/10.2105/AJPH.2013.301379