Ερευνητές καθορίζουν τη ορθή θέση των σωτήριων αυτόματων εξωτερικών απινιδωτών

Η άμεση χρήση ενός αυτόματου εξωτερικού απινιδωτή (AED), μπορούν να αυξήσουν σημαντικά τις πιθανότητες επιβίωσης ατόμων που παθαίνουν καρδιακή ανακοπή. Ο καθηγητής Tim Chan σε συνεργασία με την Dr.Laurie Morrison του Νοσοκομείου St.Michael's, κατέληξαν σε ένα μοντέλο που καθορίζει το ιδανικό σημείο τοποθέτησης αυτών των ακριβών αλλά σωτήριων συσκευών.

Σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Circulation , γράφουν οι Chan και Morrison ότι οι κοινόχρηστοι απινιδωτές στο Τορόντο δεν είναι στα κατάλληλα σημεία ώστε να βοηθήσουν τα θύματα καρδιακής ανακοπής. Για την ακρίβεια λιγότερες από μία στις τέσσερις καρδιακές ανακοπές είχαν απινιδωτή κοντά (εντός 100 μέτρων είναι η απαιτούμενη απόσταση). Η μέση απόσταση στον κοντινότερο απινιδωτή ήταν κοντά στα 300 μέτρα.)

Οι τρέχουσες κατευθυντήριες οδηγίες προτείνουν σημεία που σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο καρδιακής ανακοπής για την τοποθέτηση απινιδωτή, μετά την τοποθέτηση σε σημεία αυξημένης κίνησης όπως σταθμοί μεταφοράς ή μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις. Αλλά είναι πλέον ξεκάθαρο πώς θα ξεχωρίζουμε αυτά τα σημεία «αυξημένου καρδιακού κινδύνου».

Οι Timothy Chan και Morrison έλεγξαν όλες τις τοποθεσίες που συνέβησαν οι 1.310 καρδιακές ανακοπές σε δημόσιο χώρο στο Τορόντο από το Δεκέμβριο 2005 μέχρι τον Ιούλιο 2010 και τις θέσεις όλων των 1.699 απινιδωτών που ανήκουν στις Υπηρεσίες Πρώτων Βοηθειών του Τορόντο.

Βρήκαν ότι 304 καρδιακές ανακοπές συνέβησαν εντός 100 μέτρων από έναν τουλάχιστον απινιδωτή (23%). Τα 100 μέτρα καθορίστηκαν σαν μέτρο γιατί είναι περίπου η απόσταση που μπορεί ο παρευρισκόμενος διασώστης να μεταφέρει έναν απινιδωτή περπατώντας μέσα σε 1,5 λεπτό- η μέγιστη συνιστώμενη από το American Heart Association. 

Οι καρδιακές ανακοπές σε δημόσιο χώρο στο κέντρο του Τορόντο, ήταν περίπου τριπλάσιες από ότι στην υπόλοιπη πόλη, 3.5 ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ανά έτος αντί 0.4 , είπε ο Chan. Σχεδόν οι μισές από όλες τις καρδιακές ανακοπές στο κέντρο ήταν κοντά σε έναν απινιδωτή σε σύγκριση με μόνο 17% αυτών εκτός κέντρου.

Ο Chan στη συνέχεια εξέτασε 1.006 καρδιακές ανακοπές που δεν συνέβησαν κοντά σε απινιδωτή. Είπε ότι εάν τοποθετούνταν απινιδωτές στα 30 κυριότερα σημεία «αυξημένου καρδιακού κινδύνου» , θα μπορούσαν να είχαν καλύψει επιπλέον 112 ανακοπές από αυτές που συνέβησαν, ή 32%.Η μέση απόσταση ανάμεσα στη καρδιακή ανακοπή και τον απινιδωτή θα έπεφτε στα 262 μέτρα από τα 281 μέτρα.

«Μειώνοντας την απόσταση που πρέπει να διανύσει ο παρευρισκόμενος διασώστης κατά 20 μέτρα ή περί τα 40 μέτρα με την επιστροφή, μπορούμε να μειώσουμε κατά περίπου μισό λεπτό τον χρόνο αντίδρασης» ,είπε η Morrison, ειδικός στην επείγουσα ιατρική που ηγείται του Rescu, της μεγαλύτερης ερευνητικής ομάδας του είδους στον Καναδά αφοσιωμένης στην βελτίωση της έξω-νοσοκομειακής ανάνηψης.

«Όταν συμβαίνει καρδιακή ανακοπή , κάθε δευτερόλεπτο μετράει. Οι έξω-νοσοκομειακές ανακοπές σκοτώνουν περίπου 300.000 άτομα στη Βόρεια Αμερική το χρόνο» είπε. «Μόνο 5% των ατόμων που παθαίνουν έξω-νοσοκομειακή καρδιακή ανακοπή επιζούν και παίρνουν εξιτήριο από το νοσοκομείο. Οι πιθανότητες επιβίωσης μειώνονται κατά 10% με κάθε λεπτό καθυστέρησης από την κατάρρευση μέχρι την θεραπεία».

Ο Chan λέει ότι το μαθηματικό μοντέλο του είναι ακριβέστερο από το πληθυσμιακό μοντέλο, στο οποίο οι απινιδωτές τοποθετούνται στις περιοχές με τον πυκνότερο πληθυσμό της ώρες της ημέρας.

«Το μοντέλο βελτιστοποίησης μας πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένα εργαλείο υποβοήθησης αποφάσεων που να ορίζει κατά προτεραιότητα την τοποθέτηση των απινιδωτών , να αξιοποιεί δημόσια, ιδιωτικά ή κεφάλαια από δωρεές στα προγράμματα απινιδωτών δημόσιας χρήσης και ενδεχομένως να βελτιώνει την επιβίωση της καρδιακής ανακοπής βάση γεωγραφικών μοντέλων» λέει ο Chan. «Επειδή οι απινιδωτές είναι ακριβοί και δεν μπορούν να τοποθετηθούν παντού, το μοντέλο μας επιτρέπει σε αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις να ποσοποιήσουν τη σχέση ανάμεσα στους απινιδωτές που θα τοποθετηθούν και την κάλυψή τους».

Identifying Locations for Public Access Defibrillators Using Mathematical Optimization

Timothy C.Y. Chan, Heyse Li, Gerald Lebovic, Sabrina K. Tang, Joyce Y.T. Chan, Horace C.K. Cheng, Laurie J. Morrison, Steven C. Brooks

Circulation.2013; 127: 1801-1809

http://circ.ahajournals.org/content/127/17/1801.abstract