Εμφανίζοντας μακροπρόθεσμα αντι-επαναστενωτικές ιδιότητες, οι στατίνες μειώνουν το (TLR) σε ασθενείς μετά από εμφύτευση sirolimus -eluting stent (SES), σύμφωνα με τα στοιχεία από ένα μεγάλο ιαπωνικό registry, το οποίο εμφανίστηκε online την 1 Μαρτίου 2012, πριν από την εκτύπωσή του στο επιστημονικό έντυπο American Journal ofCardiology. Αλλά τα ίδια αποτελέσματα δεν ισχύουν για τα bare-metal stents (BMS), δείχνοντας διαφορετικούς μηχανισμούς της όψιμης επαναστένωσης μεταξύ των 2 τύπων stent.
Οι ερευνητές με επικεφαλής τον Yoshihisa Nakagawa, MD, του Νοσοκομείου Tenri (Tenri, Ιαπωνία), εξέτασαν 10.221 ασθενείς από το CREDO-Kyoto (CoronaryRevascularizationDemonstratingOutcomeStudyinKyoto) PCI/CABGregistryCohort-2, οι οποίοι έλαβαν είτε μόνο SES (n = 5029) ή μόνο BMS (n = 5192) από το 2005 έως το 2007. Μέσα σε κάθε σκέλος, αναλύονται στη συνέχεια οι ασθενείς, ανάλογα με το αν έλαβαν στατίνες κατά την έξοδο. Τα άτομα παρακολουθήθηκαν για 4 χρόνια για να καθοριστούν οι συνέπειες της πρώιμης και όψιμης επαναστένωσης.
Κατά τη διάρκεια της μελέτης, το TLR ήταν χαμηλότερο σε ασθενείς που λαμβάνουν SES έναντι BMS (14,8% έναντι 24,5%, P <0,0001). Ενώ αυτό ήταν αλήθεια, επίσης, για το πρώιμο TLR (≤ 1 έτος, 7,8% έναντι 22,2%, P <0,0001), το BMS αποδείχθηκε ανώτερο για το όψιμο TLR (> 1 έτος, 3,0% με το BMS έναντι 7,7% με SES, P <0,0001 ).
Μετά την προσαρμογή, τα SES συνδέθηκαν με χαμηλότερο πρώιμο TLR (HR 0,31, 95% CI: 0,26 - 0,36, P<0,0001) και με υψηλότερο όψιμο TLR (HR 1,63, 95% CI 1.15 - 2.31, P = 0,006).
Τα οφέλη από τη στατίνη ήταν αισθητά σε όλους τους ασθενείς με stenting
Στο σκέλος των BMS, οι ασθενείς που ελάμβαναν στατίνες (n = 2576) είχαν χαμηλότερα ποσοστά θανάτου από κάθε αιτία (8,1% έναντι 12,6%, P <0,0001), καρδιαγγειακού θανάτου (3,5% έναντι 5,9%, P <0,0001), και εγκεφαλικού επεισοδίου (3,8% έναντι 5,6%, P = 0,01) σε σύγκριση με ασθενείς που δεν λάμβαναν στατίνες (n = 2616) μέχρι τα 4 έτη, ενώ τα ποσοστά της καθορισμένης θρόμβωσης του stent ήταν (1,7% έναντι 2,0%, P = 0,37), το TLR ( 23,4% έναντι 25,4%, P = 0,15), το TVR (27,9% έναντι 29,6%, P = 0,24), καθώς και τα άλλα αποτελέσματα ήταν ισοδύναμα.
Στα 4 έτη, οι ασθενείς που ελάμβαναν στατίνες στο σκέλος των SES, είχαν επίσης χαμηλότερα ποσοστά από όλες τις αιτίες θανάτου (7,9% έναντι 13,1%, P <0,0001) και καρδιαγγειακού θανάτου (3,7% έναντι 7,3%, P <0,0001), σε σύγκριση με ασθενείς με SES που δεν λάμβαναν στατίνες. Οι SES ασθενείς με στατίνες είχαν επίσης χαμηλότερα ποσοστά του TLR, του κλινικά καθοδηγούμενου TLR, και πολλών άλλων μέτρων επαναγγείωσης, ενώ η διαφορά στην καθορισμένη θρόμβωση του stent έχασε μόλις τη στατιστική σημαντικότητα.
Όταν αναλύονται σε πρώιμο και όψιμο TLR, οι στατίνες δεν έκαναν καμία διαφορά μεταξύ των δύο τύπων stent, μέσα σε 1 χρόνο. Αλλά μεταξύ 1 και 4 ετών, οι SES ασθενείς που λάμβαναν στατίνες παρουσίασαν μείωση στις τιμές TLR.Μετά την προσαρμογή, η χρήση στατινών συσχετίστηκε με χαμηλότερο κίνδυνο όψιμου TLR σε ασθενείς με SES (adjusted HR 0,73, 95% CI: 0,54 - 0,98, P = 0,04), ενώ αυτό δεν συνέβη στην περίπτωση των BMS ασθενών (adjusted HR 0,74, 95 CI 0,46 έως 1,20%, P = 0,23).
Πηγή:Natsuaki M, Nakagawa Y, Morimoto T, et al. Impact of statin therapy on late target lesion revascularization after sirolimus-eluting stent implantation (from the CREDO-Kyoto Registry Cohort-2). Am J Cardiol. 2012;Epub ahead of print.
Επιμέλειαάρθρου:ΒασίλειοςΚαρασαββίδης, Καρδιολόγος.