Διαδερμική αντικατάσταση αορτικής βαλβίδας (TAVI) για ασθενείς υψηλού χειρουργικού κινδύνου που πάσχουν από στένωση αορτικής βαλβίδας

Το 30% περίπου των ασθενών που πάσχουν από σοβαρού βαθμού στένωση αορτικής βαλβίδας (>40mmHg κλίση πίεσης), έχουν άλλα συμπαραμαρτούντα νοσήματα, που τους καθιστούν υψηλού χειρουργικού κινδύνου και κάποιες φορές δυνητικά ανεγχείρητους. Πρόσφατα αναπτύχθηκε μια διαδερμική τεχνική με στόχο μια λιγότερο επεμβατική μέθοδο αντικατάστασης της αορτικής βαλβίδας.
Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό New England Journal of Medicine, (Σεπτέμβριος 2010) παραθέτονται τα αποτελέσματα της πολυκεντρικής τυχαιοποιημένης μελέτης PARTNER. Στη μελέτη περιελήφθησαν ασθενείς που κρίθηκαν μη χειρουργήσιμοι ή πολύ υψηλού χειρουργικού κινδύνου (CTS score >20), οι οποίοι υπεβλήθησαν σε διαδερμική αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας, με τη χρήση αυτοεκτακτής χοίρειας βαλβίδας. Εξαιρέθηκαν ασθενείς με διγλώχινα ή μη ασβεστοποιημένη αορτική βαλβίδα, Ο.Ε.Μ., βαριά στεφανιαία νόσο, EF<20%, διάμετρο αορτικού δακτυλίου <18 mm ή >25 mm, MR(>3+), Α.Ε.Ε. εντός 6μηνου και σοβαρή Χ.Ν.Α. ή οξεία νεφρική ανεπάρκεια.
Οι 358 ασθενείς που επιλέχθησαν τυχαία από 21 κέντρα παγκοσμίως (17 στις ΗΠΑ), χωρίστηκαν σε δυο ομάδες των 179 ατόμων (TAVI και συντηρητική αντιμετώπιση), με μέγιστο χρόνο μετεγχειρητικής παρακολούθησης τα 2,8 έτη. Ο θάνατος οποιασδήποτε αιτιολογίας ήταν το τελικό σημείο της μελέτης.
Μετά το πρώτο έτος, σύμφωνα με ανάλυση Kaplan-Meier, η θνητότητα ήταν στο 30,7% για την ομάδα της TAVI, ενώ με τη συντηρητική αντιμετώπιση ανερχόταν στο 50,7%. Η θνησιμότητα ανερχόταν στο 42,5% και 71,65 αντίστοιχα. Από τους επιζήσαντες το πρώτο έτος, σε κατάσταση NYHA III, ή IV ήταν λιγότεροι στην ομάδα της TAVI (25,2%) έναντι 58% στην ομάδα της συντηρητικής αντιμετώπισης (συμπεριλαμβανόμενης και της διάτασης με μπαλόνι). Στις 30 ημέρες όμως οι ασθενείς που υπεβλήθησαν σε διαδερμική αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας, είχαν υψηλότερο ποσοστό αγγειακών συμβαμάτων. Στον υπερηχογραφικό έλεγχο, που έγινε μετά από ένα έτος, δεν υπήρχε ένδειξη δυσλειτουργίας της βιολογικής βαλβίδας.
Συμπερασματικά, σε ασθενείς που δεν είναι υποψήφιοι για χειρουργική αντιμετώπιση της σοβαρής στένωσης αορτικής βαλβίδας, η διαδερμική αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας αποτελεί μια εναλλακτική μέθοδο με ικανοποιητικά αποτελέσματα, αν και η επίπτωση των αγγειακών συμβαμάτων φαίνεται υψηλότερη, συγκριτικά με την συντηρητική θεραπεία.


Ο σχολιασμός του άρθρου έγινε από τους καρδιοχειρουργούς Παπουλίδη Παύλο και Τσώνη Γεώργιο.

Σύνδεσμος άρθρου