Διουρητική αγωγή: Δόσεις και στρατηγικές στην οξεία καρδιακή ανεπάρκεια

Η μελέτη DOSE (Diuretic Optimization Strategies Evaluation), η οποία παρουσιάσθηκε το Μάρτιο στις American College of Cardiology (ACC) 2010 Scientific Sessions, συμπεριέλαβε 308 ασθενείς με οξεία μη αντιροπούμενη καρδιακή ανεπάρκεια, που αντιμετωπίστηκαν με ενδοφλέβια φουροσεμίδη είτε με μικρές ή μεγάλες δόσεις, είτε με συνεχή έγχυση ή bolus χορήγηση κάθε 12 ώρες. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η ανησυχία για νεφρική επιβάρυνση ή μικρότερη επιβίωση των ασθενών όταν αντιμετωπίζονται με σχετικά μεγάλες δόσεις διουριτικών δεν είναι βάσιμη. Συγκεκριμένα, η θεραπεία με υψηλές δόσεις διουρητικών οδήγησε σε σχετικά ήπια νεφρική επιδείνωση, που όμως αποκαταστήθηκε εντός 1 εβδομάδος. Επιπροσθέτως, οι υψηλές δόσεις διουρητικών εμφάνισαν καλύτερα αποτελέσματα, όπως αυτά εκτιμήθηκαν στις 72 ώρες με καρδιακούς βιοδείκτες, βάρος σώματος , δύσπνοια κ.τ.λ.
Επίσης η ανά 12ωρο bolus χορήγηση φουροσεμίδης ενδοφλεβίως έχει τα ίδια αποτελέσματα με την συνεχή 24ωρη χορήγηση.
Το 51% των ασθενών που πήραν μέρος στη μελέτη DOSE ήταν διαβητικοί ασθενείς και φάνηκε ότι ακόμα και η υψηλή δόση διουρητικών της αγκύλης δεν δημιούργησε ιδιαίτερα προβλήματα στην απορρύθμιση του σακχαρώδους διαβήτη.
 
Συμπερασματικά, η δοσολογία και ο τρόπος χορήγησης των διουρητικών της αγκύλης στην αντιμετώπιση της οξείας μη αντιροπούμενης καρδιακής ανεπάρκειας, είτε πρόκειται για μικρές ή μεγάλες δόσεις, είτε για συνεχή ή περιοδική χορήγηση, φαίνεται ότι έχει μικρές διαφορές στην αποτελεσματικότητά τους ως προς την κλινική έκβαση και την συμπτωματολογία των ασθενών. Στη συγκεκριμένη μελέτη, η ενδοφλέβια χορήγηση υψηλών δόσεων διουρητικών της αγκύλης δεν συνοδεύτηκε από σημαντικά περισσότερες ανεπιθύμητες ενέργειες, σε σχέση με την ενδοφλέβια χορήγηση σχετικά μικρότερων δόσεων.

Προβολή παρουσίασης