Κατευθυντήριες οδηγίες (ACC/AHA) για την προεγχειρητική καρδιολογική εκτίμηση ασθενών που πρόκειται να υποβληθούν σε εξωκαρδιακή χειρουργική επέμβαση.

Χρήσιμο εργαλείο για τους κλινικούς καρδιολόγους αποτελούν οι κατευθυντήριες οδηγίες των American College of Cardiology /American Heart Association, που έχουν δημοσιευτεί στο JACC, όσον αφορά την προεγχειρητική εκτίμηση του κινδύνου καρδιαγγειακών συμβαμάτων σε ασθενείς που υποβάλλονται σε εξω-καρδιακό χειρουργείο.
Η βασική αρχή στην οποία στηρίχθηκαν οι συγγραφείς των άνωθεν οδηγιών, συνιστά να μην γίνονται καρδιολογικές επεμβάσεις μόνο για την ελάττωση του κινδύνου του χειρουργείου, εκτός εάν αυτές ενδείκνυνται ανεξάρτητα του γεγονότος ότι ο ασθενής πρόκειται να υποβληθεί σε κάποια χειρουργική επέμβαση.
Ενεργείς καρδιακές παθήσεις που θα πρέπει να εκτιμώνται και να θεραπεύονται πριν από ένα προγραμματισμένο χειρουργείο αποτελούν:

• Ασταθή στεφανιαία σύνδρομα: Ασταθής ή σοβαρή στηθάγχη ( CCS κλάση III ή IV), πρόσφατο έμφραγμα του μυοκαρδίου ( <30 ημέρες).
• Μη αντιρροπούμενη καρδιακή ανεπάρκεια: (NYHA κλάση IV – επιδεινούμενη ή προσφάτου έναρξης Κ.Α.)
• Αρρυθμίες: Υψηλού βαθμού κολποκοιλιακός αποκλεισμός, Moditz II K.K.A, 3ου βαθμού Κ.Κ.Α, συμπτωματικές κοιλιακές αρρυθμίες, υπερκοιλιακές αρρυθμίες με μη ελεγχόμενη κοιλιακή ανταπόκριση ( > 100 σφίξεις / λεπτό στην ηρεμία), συμπτωματική βραδυκαρδία.
• Βαλβιδοπάθειες: Σοβαρού βαθμού στένωση αορτικής βαλβίδας, συμπτωματική στένωση μιτροειδούς βαλβίδας.

Επίσης από το ιστορικό θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’όψην η παρουσία άλλων παραγόντων κινδύνου, όπως σακχαρώδους διαβήτη, νεφρικής ανεπάρκειας, περιφερικής αρτηριοπάθειας, αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων, χρόνια νοσήματα των πνευμόνων, καθώς και η παρουσία μόνιμου βηματοδότη ή και εμφυτευμένου απινιδωτή.
Τα χειρουργεία που έχουν σχετικά υψηλό καρδιακό κίνδυνο (>5%) είναι κυρίως τα αγγειοχειρουργικά. Ενδιάμεσου κινδύνου ( 1 – 5%) θεωρούνται τα ενδοπεριτοναϊκά και ενδοθωρακικά χειρουργεία, καθώς και αυτά που αφορούν κεφαλή και τράχηλο, όπως και τα ορθοπεδικά και τα χειρουργεία στον προστάτη. Χαμηλού κινδύνου(<1%) είναι οι ενδοσκοπικές επεμβάσεις, η εγχείρηση καταρράκτη και τα χειρουργεία μαστού.
Εκτός από το ιστορικό του ασθενούς και τον σχετικό κίνδυνο της χειρουργικής επέμβασης, θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’όψην και η λειτουργική κατάσταση του ασθενούς, καθώς και τα συμπτώματά του στον προγραμματισμό των διαγνωστικών εξετάσεων, μιας και οι τελευταίες μελέτες έδειξαν μόνο περιορισμένο όφελος από τις παρεμβάσεις επαναιμάτωσης των στεφανιαίων πριν από εξω – καρδιακό χειρουργείο. Σημαντικό ρόλο εξακολουθούν να έχουν οι μη επεμβατικές διαγνωστικές μέθοδοι, όπως η δοκιμασία κοπώσεως, το stress –ECHO και το σπινθηρογράφημα καρδιάς. Έμφαση επίσης δίνεται στην συνέχιση της φαρμακευτικής αγωγής με β – αποκλειστές (ιδίως σε χειρουργεία υψηλού κινδύνου), καθώς και στην σωστή λήψη αντιπηκτικής και αντιαιμοπεταλιακής αγωγής, ιδιαίτερα μετά από αγγειοπλαστική και τοποθέτηση ενδοστεφανιαίων προθέσεων.

Το πλήρες κείμενο των οδηγιών μπορεί να βρεθεί στη διεύθυνση:

http://content.onlinejacc.org/cgi/reprint/50/17/e159.pdf